روانشناسی

بی اشتهایی عصبی معمولاً بین 30 تا 10 سالگی شروع می شود.شروع آن قبل و بعد از این محدوده سنی معمول نیست. پس از 13 سالگی میزان شیوع این اختلال سریعاً بالا می رود و در 17 سالگی به حداکثر خود می رسد. میزان شیوع آن در دخترها 20 تا 10 بار از پسرها بیشتر است. این بیماران از حفظ وزن بدنشان در سطح حداقل وزن مورد انتظار یا بالاتر از آن ( مثلاً کاهش وزن به حدی که وزن بدن به کمتر از 85 درصد وزن مورد انتظار برسد) و یا افزایش وزن مورد انتظار در دوره رشد خودداری می نمایند. این بیماران مشخصاً از چاق شدن می ترسند.وجه مشخصه بیماران مبتلا به بی اشتهایی عصبی اختلال عمیقی است که اینها در برداشت از تصویر بدنی خود دارند. لذا این افراد بی وقفه در پی لاغری هستند و برای این منظور حتی تا مرحله گرسنگی کشیدن هم پیش می روند.

بی اشتهایی عصبی معمولاً بین 30 تا 10 سالگی شروع می شود.شروع آن قبل و بعد از این محدوده سنی معمول نیست. پس از 13 سالگی میزان شیوع این اختلال سریعاً بالا می رود و در 17 سالگی به حداکثر خود می رسد. میزان شیوع آن در دخترها 20 تا 10 بار از پسرها بیشتر است. این بیماران از حفظ وزن بدنشان در سطح حداقل وزن مورد انتظار یا بالاتر از آن ( مثلاً کاهش وزن به حدی که وزن بدن به کمتر از 85 درصد وزن مورد انتظار برسد) و یا افزایش وزن مورد انتظار در دوره رشد خودداری می نمایند. این بیماران مشخصاً از چاق شدن می ترسند.وجه مشخصه بیماران مبتلا به بی اشتهایی عصبی اختلال عمیقی است که اینها در برداشت از تصویر بدنی خود دارند. لذا این افراد بی وقفه در پی لاغری هستند و برای این منظور حتی تا مرحله گرسنگی کشیدن هم پیش می روند.

اکثر رفتارهای غیر عادی که این افراد به منظورکاهش وزن خود انجام می دهند، در خفا صورت می گیرد. بیماران مبتلا به بی اشتهایی عصبی معمولاً از خوردن غذا با افراد خانواده و یا در اماکن عمومی خودداری می کنند این بیماران اغلب مشکل خود را انکار می کنند. اصطلاح بی اشتهایی(Anorexia) نامگذاری غلطی است، زیرا فقدان اشتها معمولاً تا اواخر اختلال، پدیده نادری است. علاقه زیاد بیماران به جمع آوری دستورالعمل های آشپزی و آماده ساختن غذاهای مفصل برای دیگران نشان دهنده اینست که این بیماران مدام به غذا خوردن می اندیشند. برخی از بیماران قادر به کنترل طولانی مدت مصرف غذا نبوده و دوره های پرخوری دارند. این پرخوری ها معمولاً مخفیانه و در شب ها انجام می شوند و معمولاً پس از هربار پرخوری، استفراغ عمدی توسط بیمار انجام می شود. این بیماران برای کاهش وزن از مسهل ها و حتی داروهای مدر استفاده می کنند و تمرینات تشریفاتی، دوچرخه سواری های طولانی، قدم زدن، آهسته و تند دویدن از فعالیت های معمول این بیماران است. برای اینکه تشخیص بی اشتهایی عصبی برای زنی که به سن قاعدگی رسیده گذاشته شود لازم است که وی 3 ماه پیاپی قاعدگی نداشته باشد. اختلالات افسردگی ماژور و دیس تایمی در 50 درصد بیماران گزارش شده است.

 اصولاً این بیماران وقتی مورد توجه طبی قرار می گیرند که کاهش وزن آنها آشکار گردد. با عمیق تر شدن کاهش وزن علایم جسمی نظیر هیپوترمی، ادم، برادیکاردی، کاهش فشار خون ظاهر می شود و انواع تغییرات متابولیک پدید می آید. سیر بی اشتهایی عصبی بسیار متفاوت است. واکنش کوتاه مدت بیماران نسبت به تقریباً تمام برنامه های درمانی بیمارستانی خوب است. ولی در افرادی که وزن شان به حد طبیعی برمی گردد اغلب اشتغال ذهنی به غذا و وزن بدن ادامه می یابد. روابط اجتماعی اغلب ضعیف است و افسردگی بطور شایعی دیده می شود. بطور کلی پیش آگهی خوب نیست. میزان مرگ را 18 تا 5 درصد ذکر کرده اند.

 درمان

?با توجه به اینکه بیمار اغلب مشکل خود را انکار می کند، یادآوری لزوم درمان به بیمار و خانواده اش و آشنا کردن آنها با عوارض بیماری از جمله احتمال مرگ و میر، ضروری است.

 ?در صورتی که وزن بیمار 20 درصد پایین تر از وزن مورد انتظار نسبت به قد باشد، بیمار بایستی بستری شود. در صورتی که این میزان بیش از 30 درصد باشد، بستری به مدت 6 تا 2 ماه ضروری است.

?هدف از بستری کردن در بیمارستان برگرداندن وزن از دست رفته است.

?به خانواده بیمار خاطر نشان کنید که بیمار معمولاً تمایلی به بستری در بیمارستان نخواهد داشت و برای مرخص شدن از بیمارستان داستانهای اعتراض آمیز فراوانی به هم می بافد، تا موافقت آنها را جلب نماید.

?در 10-7 روز اول درمان نباید مصرف کالری بیش از 2000 کالری در روز باشد. این مقدار کالری را می توان در 6 وعده مساوی به بیمار داد. ?بیمار را هر روز صبح پس از تخلیه مثانه وزن کنید.

 ?در صورتی که روزانه مقدار مشخصی(مثلاً 200 گرم) به وزن بیمار اضافه شود.

 می توان پاداش هایی را برای او در نظر گرفت، از قبیل ترک اتاق به مدت محدود، ملاقات با دیگران به جز اعضاء خانواده، خروج از بخش، مشاهده تلویزیون 

آب و الکترولیت ها

?مصرف روزانه مایعات و برون ده ادراری را روزانه کنترل کنید.

 ?در صورت بروز استفراغ، الکترولیت ها به ویژه میزان پتاسیم از نظر بروز هیپوکالمی اندازه گیری شود.

 ?برای پیشگیری از استفراغ به دنبال غذا، بیمار تا حداقل 2 ساعت پس از صرف غذا، از رفتن به دستشویی محروم بوده و یا به همراه یک پرستار به دستشویی برود.

?در صورت بروز دزهیدراتاسیون و اختلال شدید الکترولیتی و یا وزن نگرفتن علرغم درمان کافی، از Tube feeding استفاده شود.

 ?می توان از Tube feeding به عنوان یک تقویت کننده منفی(مجازات) استفاده کرد. به طوری که هر بار بیمار وزن کافی بگیرد آن را خارج کرد، و در غیر اینصورت مجدداً Tube feeding گذاشته شود.

 دارو درمانی

برای دارو درمانی باید به پزشک متخصص روانپزشک (اعصاب و روان) مراجعه نمود.